जीवनज्योती कृषी उद्योग डायरी-2
ह्या मालिकेतील आधीचा भाग वाचण्यासाठी कृपया खालील दुव्यावर टिचकी मारा
जीवनज्योती कृषी डायरी - १ https://aparnachipane.blogspot.com/2020/09/blog-post.html
प्राथमिक शाळेतल्या
बालभारती मराठीच्या पुस्तकात एक भैरूचा धडा होता. ‘पहाट झाली, भैरू उठला. बैल सोडले. औत
घेतले. शेतात जाऊन औत धरले’ असं काही शेताचं आणि शेतीतल्या कामांचं वर्णन त्यात होतं. आमच्यासारख्या शहरात
राहणाऱ्या आणि मर्ढेकरांच्या कवितेतल्या ‘ सकाळी उठोनि चहाकॉफी घ्यावी, तशीच गाठावी वीज-गाडी’ ह्या वातावरणात वाढलेल्या मुलांना शेतीकामाची इतकीच तोंडओळख असे.
पुढे मोठेपणी निरनिराळ्या सरकारी ‘कृषी आणि बळीराजा’ वगैरे नावं असलेल्या योजनांच्या जाहिरातीत छानशी नऊवारी साडी-दागिने घातलेली शेतकरीण आणि अक्कडबाज मिश्या असलेले शेतकरी दादा असायचे. पार्श्वभूमीला बहरलेलं शेत आणि पाइपमधून धो-धो पाणी वाहात असायचं आणि जोडप्याच्या टवटवीत हसऱ्या चेहऱ्यावरून आनंद ओसंडून वाहात असायचा. ह्या सगळ्या गृहपाठामुळे ‘शेती’ बहुतेक आपोआप होते. आपण फक्त नऊवारी साडी नेसून हसत-हसत फोटोसाठी उभं राहायचं असतं अशी काहीतरी कल्पना माझ्या डोक्यात तयार झाली होती..
आम्ही शेती करायला लागलो तोपर्यंत बऱ्याचशा भैरुंनी बैलांची उस्तवार करण्याऐवजी ट्रॅक्टरने शेती नांगरायला सुरवात केली होती. मला सुरवातीला हा प्रश्न पडायचा की आपल्याला करण्यासारखं, जमण्यासारखं काय काम असणार तिथे? मला ना बैल सोडता येत, ना औत धरता येत. ट्रॅक्टरही चालवता येत नाही. मग नक्की करायचं तरी काय? शेतावर जायला लागले, तेव्हा लक्षात आलं की शेती हे असं काम आहे, की जे कधीच संपत नाही. वर्षाचे तीनशे पासष्ठ दिवस चोवीस तास जरी काम केलं तरी काम शिल्लक राहातंच. इतर क्षेत्रात केला जाणारा मनुष्य-तासांचा हिशेब इथे गैरलागू ठरतो.
तण काढायला सुरवात करण्याआधी
पहिला टप्पा झाल्यावर
आता अजून थोडं काम झालं आहे
लहान असताना नावडती भाजी बघून चेहरा उतरला की बाबा म्हणायचे,’पानावर बसून नाही-नको म्हणू नका. भैरू कसा आवडीने जेवला, तसं आवडीने आनंदाने जेवा!’ असा हा भैरू आमच्या घरी लोकप्रिय होता. असे खूप सारे भैरू आपापल्या शेतात राबतात, म्हणून आपण आवडीच्या गोष्टी खाऊ शकतो. तसंच आनंदाचं जेवण त्या भैरुंच्याही पानात पडावं, म्हणून शेतकऱ्याच्या कष्टांची जाणीव ठेवूया. नमस्कार.
दोन महिन्याची कालवड- शुभ्रा
जीवनज्योती कृषी डायरी - ३ https://aparnachipane.blogspot.com/2020/10/blog-post.html
खुप सुंदर लेख... आणि तितकीच सुंदर शेती पण करताय.... खरंच स्व निर्मितीचा आनंदच न्यारा...
ReplyDeleteप्रतिक्रियेसाठी आणि शुभेच्छांसाठी मनापासून धन्यवाद
DeleteBai ekdam zakas lihilay ki. Shetavar jaaun pochalo bagha!
ReplyDeleteThanks Shilpa!
Deleteछान लेख. लेख आणि माल दोन्ही आवडले.
ReplyDeleteThank you so much. Your appreciation means a lot to us.
DeleteWah mast vatala vachun
ReplyDeleteThanks Anju. Mahesh has very fond memories of Paranjpe farm at Chhindwara.
Deleteनेहमी प्रमाणेच सफाईदार लेखन. कुठेचेही तण काढायची जरुरी नाही.
ReplyDeleteतू शेती कधीपासून करतेय ?
आणखी लेखांच्या अपेक्षेत
प्रतिक्रियेसाठी मनापासून धन्यवाद.
Deleteतण काढायला नको का? पण मग लावलेली झाडं त्यात लपून जातात. त्यांना सूर्यप्रकाश मिळत नाही, असं वाटतं. शेती जवळपास वीस वर्षांमागे घेतली. आधी फक्त फळझाड होती. आता भाजीपालाही लावला आहे.
ह्या विषयावर नियमित लिखाण करावं असा विचार आहे.
Hello.tumacha mobile number milel ka
Deleteखूप छान .आवडते काम व लेखन पण छान नेहमीप्रमाणे.
ReplyDeleteThanks for your encouragement. Means a lot to us.
Deletetumhala bhetata yeil.ka? maayboli var tumcha lekh vachun ikde aalo
ReplyDeletemi Subhash Sharma aani Aakash che barech video pahile aahet
Punyapasun javalach aahe tar ekda tumchyashi charcha keli tar actual madhe pahta yeil
तुमच्या प्रतिक्रियेबद्दल आभारी आहे. करोनाची साथ ओसरल्यावर बघूया.
Deletekhup chan... lekhan apratim.. tumhala bhetayla aavdel... maaybolichi member aahe.. aamhala sudddha ashich navyane survat karaychi aahe tumchi bhet milel ka...
ReplyDeletePhar chaan ekdam mast
ReplyDelete