अपर्णाची पाने

२२ सप्टेंबर २०१९ : फॉल्स चर्च,व्हर्जिनिया ते मौमी, ओहायो हे घेऊ का ते घेऊ की दोन्हीही घ्यावं ? थंडीसाठी घेतलेले कपडे पुरेसे होतील का ? दोघांचे लॅपटॉप तर हवेतच. ’ वगैरे अनंत प्रश्न सोडवण्यात आणि सामानाची भराभरी -उचकाउचकी करण्यात रात्री झोपायला उशीर झाला. पण तरीही लवकर उठून ठरलेल्या वेळेच्या किंचितच उशीराने आम्ही घर सोडलं. सामानाचा डोंगर कारमधे नीट रचला. विमान प्रवासात जसं चेक-इन-लगेज आणि कॅबिन लगेजची वर्गवारी करतो , तशीच कारच्या डिकीमध्ये ठेवायचं सामान , मागच्या सीटवर ठेवायचं सामान , गाडी चालू असतानाही हात मागे करून घेता येईल असं खाली ठेवलेलं सामान आणि जवळ हवीच अशी पर्स असं वर्गीकरण केलं होतं. ही काही पहिली रोडट्रीप नव्हती , त्यामुळे कधी काय सामान लागतं आणि कुठे काय सामान असलं की सोयीस्कर पडतं हे सरावाचं झालेलं होतं. सामान आणायला मदत म्हणून मुलगा खाली पार्किंगमध्ये आला होता. खरं म्हणजे तो आम्ही नक्की जातोय ना , ह्याची खात्री करायला येत असावा , अशी शंका घ्यायला भरपूर वाव होता! आता पुढचे वीस-पंचवीस दिवस आई-बाबा नाहीत , सगळं घर आपल्या ताब्यात ह्याचा आनंद लपवणं त्याला जरा जडच जात होतं.  

भाग पहिला : कल्पना , संशोधन , तयारी आणि खूप काही! तीन तास सलग गाडी धावत होती. गाडीच्या टाकीतले आणि आमच्या पोटातले कावळे अन्न-पाणी मागून मागून निपचीत पडायला आले होते.   आसपास नजर जाईल तिथपर्यंत फक्त शेतं दिसत होती. थांबून पाय मोकळे करता येतील , पेट्रोल भरता येईल , आपलंही जेवण उरकता येईल , अशी जागा काही दिसत नव्हती. पुढे येणारं गाव मोठं , जरा सोयी असलेलं असेल असं वाटायचं. पण नकाश्यावर मोठं दिसणारं गाव प्रत्यक्षात मात्र चिमुकलं , मूठभर घरं असलेलं निघायचं.   आता काय करायचं , अशी संकट-चर्चा करताना अचानक ‘ आमचे येथे पेट्रोल-कार्ड पाकिटं -चहा कॉफी-गरम नाश्ता- कोल्ड्रिंक -किरकोळ किराणा योग्य दरात उपलब्ध आहे ’ अशा पद्धतीची पाटी दिसली. त्वरित त्या दिशेला गाडी वळवली. गाडीच्या आणि आमच्या सगळ्या हाकांना ‘ ओ ’ दिल्यावर निवांत झालो. जेवण झाल्यावर कॉफी पीत आरामात बसलो होतो. अगदीच आडवाटेची जागा होती. त्यामुळे दुकानात आम्ही आणि मालकीणबाई सोडून कोणीच नव्हतं. हातातलं काम संपवून मालकीणबाईं गप्पा मारायला आल्या.   सुरवातीचे नमस्कार-चमत्कार झाल्यावर त्या म्हणाल्या ‘ ह्या भागातले दिसत नाही तुम्ही